Opa en oma Bone
Dit zijn opa en oma Bone. Het is de enig overgebleven foto van topfotograaf Jannus van Bemmeldijk (1962 - ?). Deze helaas nogal onbekend gebleven Nederlandse fotograaf stond midden jaren tachtig het punt om internationaal door te breken met de tentoonstelling 'Ai, Ai! The Contemporary Ordinary Dutch in their Daily Life Photographed by Jannus van Bemmeldijk and Printed without any use of Photoshop Techniques in his Dark Room, or Something' in een gallery ergens in zuidoost Peru toen zijn studio met al zijn apparatuur, foto's en negatieven in vlammen opging.
Nadat hij bij de eerstvolgende fotoshoot tijdens een begrafenis in zijn woonplaats Surhuisterveen struikelde over zijn nieuwe statief met daarop dito Hasselblad, die met de kist de groeve in verdwenen, waren voor Jannus zijn maat vol en glas zeer frequent leeg. De drugs en nogal besmettelijke door het publiek te consumeren dames maakten het voorbereidende werk van de drank vakkundig af. Althans... dat mogen we aannemen, want niemand heeft ooit nog iets van hem vernomen en Interpol zwijgt ook in alle toonaarden, dus dan is het logisch dat de moed in schoenen zinkt en wordt opgegeven.
Op deze bijzondere foto poseren opa en oma Bone in de gang van de inrichting waar oma net was opgenomen met en in een toestand waarover het voor een ieder beter is om te zwijgen. En dat doe ik dan ook maar, want ze was behoorlijk knettergek.
De familie overweegt overigens om een kopie van dit door mij prachtig, maar dat geheel terzijde, gerestaureerde beeld binnenkort te laten veilen bij het internationale veilinghuis Zotternie in Kathmandu. Die fotokopie zal op oorspronkelijk formaat (8x13 cm) in een lijste met een echte passe partout worden aangeboden. Heel leuk en bijzonder professioneel.
Jannus van Bemmeldijk zou daar erg trots op zijn geweest als het leven hem iets meer en langer had toegelachen. Ik ben stiekem ook best wel een beetje verguld; waarover ik mij dan gelijktijdig ook wel weer enigszins schuldig voel omdat ik - in schril contrast met Jannus - wel frontaal in de zwoele warme adem van het lachende leven sta. Jannus zei echter regelmatig: "Niet iedereen kan gelukkig zijn, dan zou het ook maar een saaie boel worden op deze planeet." Daar klamp ik mij dan maar aan vast als het schuldgevoel zich weer eens hinderlijk bij mij in de weg denkt.
Maar eeeh...leuk hè om over oude foto's te lezen. Door al die informatie gaat zo'n beeld en de personen erop ineens veel meer leven. Toch?
