Navigation

Niets is zoals het lijkt... (medio 2003)

We hebben de laatste tijd toch niet te klagen over het mooie weer. Voor de deur van De Boekenstad is het dan een gezellige boel. Bij iedere partij die binnenkomt zit ook een groot aantal boeken die niet geschikt zijn voor de beperkte kasten in de winkel. Die boeken verdwijnen dan op de tafels voor de winkel om voor één, twee of zelfs vijf exemplaren per euro - naar gelang mijn pet staat - van eigenaar te verwisselen. De klanten hoeven voor deze supersale zelfs niet de winkel te betreden, want hun zuurverdiende geld mogen ze in een geldkistje deponeren. Dat geldkistje heb ik stevig met bouten aan de tafel vastgeklonken, nadat vorig jaar de collectebus aan het kettinkje is gestolen. De opbrengst is voor onze gastjochies uit het kindertehuis in Hongarije. En zo is iedereen weer blij...

Op een dag gaat de winkelbel en komt een zeer donkere jongen de winkel binnen met een plastic tas in zijn ene en een boek in zijn andere hand. Ik kom van achteren en vanuit mijn onbewuste flits naar voren 'die komt boeken verkopen. Goed oppassen of ze niet zijn gestolen'. Met dat ik het denk, treedt het corrigerend zelfvermogen in werking en wordt ik door mijn interne moraalridder tot de orde geroepen. De jongen van een jaar of achttien laat een fotoboek van schilderijen van Picasso zien en vraagt. 'Ik heb deze buiten van de tafel, wat kost dit boek'. Op de bewuste dag mochten de boeken mee voor twee voor één euro. Ik zeg dat hij die mag meenemen voor vijftig eurocent. 'Dat meent u niet!' zegt de jongen verbaasd. 'Op deze manier kunt u toch geen geld verdienen. Het is toch belachelijk om zulke goede boeken voor bijna niets weg te doen?'

Geheel in verwarring en twijfelend aan mezelf loop ik met de jongen naar buiten om hem te wijzen op nog enkele kunstboeken die onder in een kistje zitten. Hij zoekt er nog één uit en geeft me, nog steeds bijna protesterend over deze belachelijke prijs, één euro. Kwaad op mezelf loop ik weer de winkel in. En ik altijd maar denken dat ik toch zeker geen last kan hebben van latent racisme.

Wanneer leer ik nou eens dat de werkelijkheid nooit is wat het lijkt!